Dit schrijft de Telegraaf op 18 mei in een artikel.
De aanschaf van een dier kost vaak weinig tot niets. Helaas staan veel mensen er niet bij stil dat een dier geen tweedehands auto is die je even kan laten staan als je geen geld voor benzine en reparaties hebt. Een dier heeft elke dag aandacht nodig, moet elke dag eten en als het ziek is, heeft het zorg nodig. Naar mijn idee moeten mensen hierover nadenken voor ze een dier aanschaffen. Ze mogen niet van de dierenarts en zijn medewerkers verwachten dat zij uit dieren- en naastenliefde hun diensten onder de kostprijs weggeven. Ook zij moeten aan hun verplichtingen kunnen voldoen om op langere termijn een gezond bedrijf te kunnen voeren.
De manier waarop de Telegraaf dierenartsen in het recente artikel als beroepsgroep weer in de hoek van graaiende zakkenvullers plaatst, is volstrekt onterecht. Als je de duurste praktijken als norm neemt en deze vervolgens vergelijkt met de goedkoopste prijsvechter - waarvan je de prijzen vervolgens als fair en geoorloofd neerzet - dan sla je in mijn ogen de plank behoorlijk mis.
Medewerkers in de dierenartsenbranche scoren jaar in jaar uit als slechts betaalde werknemers. Een net afgestudeerde dierenarts (minimaal 6 jaar universitaire opleiding) verdient volgens CAO +/- 16 euro bruto per uur met een maximum van +/- 29 euro bruto per uur als leidinggevende van een grote praktijk aan het eind van zijn loopbaan.
Een net afgestudeerde dierenartsassistente met een opleiding van 4 jaar verdient +/- 9 euro bruto per uur met een maximum aan het eind van zijn/haar loopbaan van +/- 16 euro bruto per uur. Aangezien de prijzen van de dierenarts volgens de Telegraaf de pan uit rijzen moet de dierenartsondernemer een ware slavendrijver zijn die alleen maar bezig is zichzelf over de rug van de diereneigenaar en zijn personeel te verrijken. Als dat zo was, zou niet menig dierenartsenpraktijk momenteel op de rand van een faillissement balanceren.
Het arbeidsongeschiktheidspercentage onder dierenartsen behoort tot het hoogste van Nederland en dat komt niet omdat ze zo vaak op vakantie gaan. Ze hebben zorgen, het werk is fysiek zwaar en ze zijn dikwijls naast dierenarts ook de werkgever, klusjesman en manager van de praktijk. Daarnaast hebben heel wat praktijkeigenaren zich net als veel andere kleine ondernemers in Nederland in torenhoge schulden moeten steken om een praktijk te kunnen financieren. Ook zij hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.
Diereigenaren verwachten vaak dat ze altijd en meteen bij ons terecht kunnen en dan tevens de beste en modernste zorg ontvangen. En dan wil de Telegraaf ons wijsmaken dat dit nauwelijks iets hoeft te kosten. Wie is er hier nou gek?
