vrijdag 7 december 2012

Waarom loopt een dier mank?

Meestal omdat belasting of beweging van een poot pijn doet. Dat lijkt een logische conclusie maar lang niet elke diereneigenaar is hiervan overtuigd. Een hele enkele keer omdat de beweging van een gewricht beperkt is en ook dat kan pijnlijk zijn.

Een aantal weken geleden komt een mevrouw met haar hond op consult. Hiervoor is ze al een aantal jaren niet meer met de hond naar de dierenarts gegaan en nu komt ze ook alleen maar omdat haar dochter zo aandrong.

Het hondje komt duidelijk mank binnenlopen. Jans belast de linker achterpoot veel minder dan de rechter en bij het voelen aan de poot is de linker knie een stuk breder dan de rechter. Bij navraag liep ze een aantal maanden geleden ineens erg mank met de linker achterpoot maar na een paar dagen werd het vanzelf weer iets beter. Een aantal weken later werd de kreupelheid ineens weer iets erger om vanaf dat moment op en af zichtbaar te zijn. Als Jans opstaat is ze erg stijf maar na een paar stappen word het weer wat beter. Voor de kenners is dit eigenlijk het prototype verloop van een gescheurde voorste kruisband.

Ik vraag waarom mevrouw niet eerder langs is geweest en het antwoord is: “Ja, Jans loopt wel wat mank maar ze heeft toch geen pijn”. Op mijn vraag waarom ze dat denkt zegt mevrouw: “Ze piept of jankt toch niet!”.

Ik was al een tijdje bezig met uitleg en vragen stellen en kreeg het idee dat mevrouw mij eigenlijk maar een zeur vond. Toen ik haar vroeg waarom zij mank zou lopen het antwoord was - omdat het pijn doet – brak mijn klomp. Ik gaf aan dat ik niet begreep dat mensen vaak vinden dat een dier moet janken of piepen als er sprake is van pijnklachten. Wij lopen toch ook niet de hele dag “Au” te roepen als we kiespijn hebben. We worden sacherijnig en trekken ons terug. Dieren reageren op dezelfde manier.

Mevrouw begreep het niet. Na wat aandringen dat Jans toch wel minimaal een pijnstiller en ontstekingsremmer nodig had wilde ze die wel proberen. Met het oog op de toekomst zou ze deze waarschijnlijk levenslang nodig hebben. Echt overtuigd was ze niet. Jammer, hierna heb ik haar ook niet meer gezien. Ondertussen strompelt Jans voort en haar baasje vindt dat dat gewoon bij het ouder worden hoort. Ik hoop dat haar dochter het toch nog een keer probeert.

Zelf baal ik er van dat ik door mijn provocerende opmerkingen uit boosheid over de domheid van haar baasje Jans niet meer kan helpen. Volgende keer in elk geval rustig blijven en die domheid van sommige baasjes dan maar accepteren.

Maar dan blijft de vraag: mag je als dierenarts een eigenaar duidelijk te kennen geven dat je zijn/haar handelswijze afkeurt? Je loopt wel het risico dat ze je adviezen negeren en wellicht zelfs niet meer terugkomen. Is het dier ook niet mee geholpen.

3 opmerkingen: